Kategoria: Utwór

Szkoła, świat – interaktywny dokument obserwacyjny

Sławek biega po polach z wykrywaczem metalu. Adam krzywą sztangą bije rekord Europy. Marzena w oborze siedzi na Facebooku. Do szkoły chodzą już tylko krowy. Gdzie? W Chlebiotkach.

Chlebiotki to wieś we wschodniej Polsce. Mieszka tu ledwie 60 osób. W niedzielę idą do kościoła, a w tygodniu robią swoje: pół wsi nie rozmawia z drugą połową. Domy obsadzone tujami, żeby odgrodzić się od sąsiadów. Wieczorem wszyscy siedzą w Internecie. I każdy za czymś tęskni.

Pośrodku wsi stoi pusty gmach. Kiedyś to była szkoła, zbudowana w czynie społecznym. Ale we wsi prawie nie ma już dzieci. Szkołę kupił więc Wojtek i ósmy rok próbuje zmienić w biznes. Na razie bez skutku.

„Szkoła, świat” to interaktywny dokument, oparty na obserwacji, irytacji i miłości. Każdemu z 8 bohaterów poświęcono osobny rozdział. Narrację prowadzi dźwięk – główne narzędzie immersji. Reżyserka filmu wychowała się w Chlebiotkach. Wróciła po 20 latach, odszukać ślady przeszłości. Znalazła cały kompletny świat. O tym jest ta historia.

Iga Łapińska – reżyserka. Zajmuje się dokumentem, historią mówioną, redakcją i autopromocją w telewizyjnych kanałach filmowych. Chciała zostać naukowczynią, dlatego studiowała filologię polską i filmoznawstwo, jednak od teorii zdecydowanie woli praktykę. Dla kanału telewizyjnego Stopklatka wymyśliła i zrealizowała programy o kinie takie jak „Prywatna historia kina”, „100 kultowych filmów”, „Ja tu tylko oglądam” oraz „8 i pół filmu”. Wyreżyserowała 6-częściowy dokument internetowy „Krótki kurs kultury romskiej”. Z Ewą Jarosz wymyśliła instagramowy serial edukacyjny dla młodzieży pt. „Nina_innahistoria” – o nastolatce w polsko-żydowskim miasteczku przed II wojną światową (główna nagroda w hackatonie filmowym Ośrodka KARTA; projekt dotąd niezrealizowany). Do piętnastego roku życia mieszkała w Chlebiotkach, małej wsi na Podlasiu. Opowiada o niej w dokumencie „Szkoła, świat”, który jest jej interaktywnym debiutem.

Ewa Jarosz – menedżerka projektów, historyczka, judaistka, aktywistka związana z ruchem kooperatyw spożywczych. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, University of Southampton i WSE im. ks. Józefa Tischnera. Entuzjastka i praktyczka społecznościowego zarządzania dobrami wspólnymi, zainteresowana historią oddolnych czynów społecznych w okresie PRL. W projekcie „Szkoła, świat” współtworzyła koncepcję, narrację interaktywną, warstwę archiwalną i redakcję.

 

Finansowane ze środków Ministerstwa Edukacji i Nauki na podstawie umowy nr 023/RID/2018/19 z dnia 18 stycznia 2019 o grancie dla Laboratorium Narracji Wizualnych vnLab w kwocie 11 865 100 zł.  Kwota dofinansowania projektu “Szkoła, świat”: 50 000 zł.

In Side – lalkowa animacja stereoskopowa 3D

In Side to krótkometrażowy film lalkowy realizowany w technice stereoskopowej. Opowiada historię Jana, uwięzionego w świecie własnych ograniczeń. Dopiero abstrakcyjny świat labiryntu, do którego trafia w wyniku enigmatycznych zdarzeń, zmusza go do prawdziwej konfrontacji ze sobą, co staje się zalążkiem nowego, prawdziwego życia.

Pracownia S3D eksploruje technologię S3D i niesamowity potencjał stereoskopii, znajdując w medium nowe standardy artystyczne. Film poza unikalną precyzją w rejestracji ujęć 3D zgłębia też zagadnienia dotąd nie podnoszone w filmach 3D, m.in: użycie obiektywów shift – tilt, fotografowanie przez obiekty zniekształcające, możliwości maksymalnego przyspieszenia montażu w zachowaniu troski o percepcję widzów i wiele innych.

Piotr Matysiak – kierownik Pracowni S3D. Absolwent geografii. Przygodę z filmem rozpoczynał w 2006 roku jako reżyser filmu „53:15 Berek”. W 2014 ukończył Sztukę operatorską na PWSFTviT w Łodzi. W czasie studiów zrealizował kilkanaście etiud. Obecnie kończy studia doktoranckie na tej samej uczelni. Reżyser i operator obrazu filmów fabularnych, dokumentalnych, animacji, realizator kilkudziesięciu reklam i programów telewizyjnych. Licencjonowany płetwonurek i autor zdjęć podwodnych. Jego pasją jest animacja poklatkowa. Jest współtwórcą Laboratorium Narracji Wizualnych, w ramach którego prowadzi Pracownię S3D. Jest autorem zdjęć do filmu In Side oraz operatorem obrazu w projekcie Pracownia S3D.

Anita Kwiatkowska – ur. w 1896 w Krakowie. Absolwentka psychologii na Uniwersytecie Warszawskim oraz animacji w Szkole Filmowej w Łodzi, doktorantka w Szkole Filmowej w Łodzi; w swoich filmach krótkometrażowych nowatorsko podchodzi do tradycyjnych technik animacji, tworząc hipnotyzujące, poetyckie światy. Jej filmy zdobyły liczne nagrody na międzynarodowych festiwalach filmowych, w tym na prestiżowym festiwalu Annecy. Współzałożycielka LeLe Production.

Zespół filmu In Side

In Side będzie miał premierę w 2023 roku.

Więcej aktualności związanych z projektem i informacje o pokazach.

Sumy częściowe – pierwsza realizacja Pracowni Eseju Filmowego vnLab

„Sumy częsciowe” (Subtotals / Majmouan) Mohammadrezy Farzada ze scenariuszem inspirowanym opowiadaniem Gregory’ego Burnhama pod tym samym tytułem i “Autoportretem” Edouarda Leve’go, jest osadzoną w liczbach medytacją nad niepewnością życia, w którym nie da się odnaleźć żadnych gwarancji. To poetycki esej filmowy, który dotyka głęboko humanistycznej esencji istnienia. 15-minutowy utwór składa się ze zmontowanych nagrań domowych, zapisanych na taśmie 8mm scen z życia irańskiego społeczeństwa. Na ich tle, głęboki głos snuje swoją wyliczankę, podsumowując kategorie zdarzeń niczym tabele w arkuszu kalkulacyjnym. Matematyczna precyzja stoi w głębokim kontraście z okiem kamery, która w intymny sposób dryfuje pomiędzy scenami wyrwanymi z domowych archiwów, podkreślając upływ czasu i wpisane w niego przemijanie. Kontrastując doświadczenia i przeżycia z podsumowującymi je cyframi, reżyser uwypukla wszystko to, co nieuchwytne i nieopisywalne, a co stanowi treść codzienności.

Światowa premiera eseju odbyła się na MFF Berlinale 2022 w ramach prestiżowej sekcji Forum Expanded, a polska premiera na festiwalu Millenium Docs Against Gravity. Esej filmowy zdobył nagrodę Golden Apricot na Yerevan International Film Festival.

Mohammadreza Farzad urodził się w 1978 roku w Teheranie. Swoją karierę twórczą rozpoczynał jako poeta i tłumacz literacki. Jako dokumentalista zadebiutował filmem „Into Thin Air”, następnie zrealizował „Blames and Flames”. Obydwa miały premiery na Berlinale w sekcji Forum Expanded, w ramach której pokazywany będzie również „Subtotals”. Farzad był doktorantem w Film Factory prowadzonej przez legendarnego węgierskiego reżysera Bélę Tarra. Jego kolejne dzieła miały premiery na kilkudziesięciu krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych i zdobyły liczne nagrody. Obecnie pracuje nad swoim pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym.

Więcej informacji i aktualności związane z pokazami.

 

Self – zrozumienie inności

Jak czuje się osoba chora psychicznie? Jak postrzega świat? A może podział na osoby zdrowe i chore psychicznie w ogóle nie istnieje? Dla twórców projektu zainteresowanie tworzeniem obrazu fotograficznego i filmowego od lat idzie w parze z próbą zrozumienia i otwartością na świat zagadnień psychiki.

„Self”, z założenia, ma być dla widza silnym i zapadającym w pamięć doświadczeniem immersyjnym. Z doświadczenia, które pojmowane jest jako przeżycie, wynika zrozumienie inności. Zrozumienie natomiast tworzy tolerancję. Bodźce wizualne i dźwiękowe tego projektu to jedynie ścieżka, narzędzie do wygenerowania u odbiorcy emocji zbliżonych do stanu osób dotkniętych chorobami psychicznymi. Twórcom zależy na wywołaniu u widza stanu kontemplacji, melancholii i współodczuwania. „Self” porusza wyjątkowo delikatny temat, dlatego od początku tworzony jest przy udziale osób na co dzień zajmujących się zdrowiem psychicznym.

Koncepcja opowieści „Self” bazuje na strukturze mozaiki. Przedstawione historie są wspomnieniami z różnych etapów procesu zdrowienia byłych pacjentów, a ich realne sylwetki osadzone są w minimalistycznym środowisku 3D. Retrospekcje materializują się w postaci komentarzy voice–over, a zastosowanie dźwięku ambisonicznego eksponuje właściwości kategorii, którą jest cinematic VR.

Patryk Jordanowicz – operator, reżyser. Studiował Filmoznawstwo na UJ i Realizację Obrazu Filmowego, Telewizyjnego i Fotografię na WRiTV UŚ. Autor zdjęć do wielu filmów dokumentalnych i fabularnych, ma za sobą setki godzin pracy przy serialach telewizyjnych, reklamach, teledyskach. W 2016 roku wraz z reżyserem Jackiem Nagłowskim zrealizował jeden z pierwszych w Europie teledysków 3D VR w technice live action / CG dla zespołu Loa Frida. W kolejnych latach był autorem zdjęć do docenionych doświadczeń VR, są to m. in.: dokument muzyczny „Smolik/ Kev Fox on the road” w reż. Pawła Orwata i adaptacja VR spektaklu teatralnego „Biesy” w reż. Natalii Korczakowskiej i adaptacji VR Jacka Nagłowskiego. W 2019 w ramach Biennale College Cinema jako współreżyser i autor zdjęć zrealizował z Jackiem Nagłowskim doświadczenie VR „Szepty”, które miało swoją premierę na Biennale w Wenecji oraz zdobyło Nagrodę Specjalną na festiwalu Cinergia za najlepszy polski VR w kategorii dokument. „Szepty” otrzymały również Nagrodę Specjalną Organizatorów na Lubelskim Festiwalu Filmowym oraz Open Frame Award na goEast Film Festiwal 2020.

Tadeusz Chudy – operator kamery, fotograf. Studiował filozofię i teorię filmu na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz realizację obrazu filmowego, telewizyjnego i fotografię na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego.

Więcej aktualności związanych z projektem i informacje o pokazach. 

Przestrzeń zamknięta – zanurzenie się w tańcu jiutamai

 

„Przestrzeń zamknięta” to próba skonfrontowania się z niejednoznaczną pozycją współcześnie uprawianego, tradycyjnego japońskiego tańca jiutamai. Japońska tancerka funkcjonuje na Zachodzie jako obiekt wizualny, pozbawiony podmiotowości, zamknięty w orientalizujących kategoriach wyznaczanych nie tylko przez spojrzenie mężczyzny, ale również przez spojrzenie Białego. Przez wytworzenie efektu intymnej bliskości oraz oddanie tancerce / bohaterce tańca głosu, za pomocą którego intymne zwierzenie i ukryta w tańcu trauma całych pokoleń kobiet będzie mogła zostać wypowiedziana wprost, Hana Umeda podejmuje próbę odzyskania zarówno dla siebie, jak dla całej wielopokoleniowej wspólnoty tancerek jiutamai, sprawczość i podmiotowość. Nieme zwierzenie, jakim jest taniec jiutamai, to zarazem środek radzenia sobie z traumą, jak i knebel założony na usta; środek własnej ekspresji i represji ze strony patriarchalnego społeczeństwa.

Hana Umeda / Sada Hanasaki − performerka, tancerka, natori w szkole jiutamai Hanasaki-ryu. W 2020 roku jako pierwsza osoba spoza Japonii została oficjalnie przyjęta do rodowej szkoły jiutamai Hanasaki-ryu i otrzymała uprawnienia do pielęgnowania i dalszego przekazywania tradycji japońskiego tańca tradycyjnego. Uczennica mistrzyni Hanasaki Tokijyo, głowy szkoły Hanasaki-ryu w Tokio, kulturoznawczyni. W 2018 roku zadebiutowała jako reżyserka i choreografka spektaklem „SadaYakko” prezentowanym w Komunie Warszawa. W pracy artystycznej interesuje ją zarówno zgłębianie i przedłużanie tradycji tańca jiutamai, jak i przetwarzanie i dekonstrukcja tej tradycji w poszukiwaniu nowych form wyrazu. Jako tancerka, performerka i współchoreografka pracowała m.in. z Martą Ziółek, Katarzyną Wolińską i Jadwigą Rodowicz-Czechowską.

Dr Dorota Sosnowska − adiunktka w Zakładzie Teatru i Widowisk Instytutu Kultury Polskiej UW; Wiceprezeska Fundacji Propaganda prowadzącej warszawską galerię Propaganda (współorganizatora Warsaw Gallery Weekend). W pracy badawczej zajmuje się historią i teorią teatru i performansu, łącząc zainteresowanie teatrem i sztukami wizualnymi. Jest autorką książki Królowe PRL. Sceniczne wizerunki Ireny Eichlerówny, Elżbiety Barszczewskiej i Niny Andrycz jako modele kobiecości (WUW 2014). Jest redaktorką pisma „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej”.  

 

Jaskinia – adaptacja klasycznej platońskiej metafory

 

„Jaskinia” jest interaktywną adaptacją Platońskiej metafory, zachowuje wymowę pierwowzoru, ale osadza go w nowym kontekście. Istotą obrazu jaskini jest zaburzenie oczywistości − to, co znane i powszechnie respektowane, okazuje się fałszem. Chociaż Platon umieszcza opowieść o jaskini w kontekście własnej ontologii, sama metafora ma charakter uniwersalny. Wyrwanie z tego, co swojskie i bezpieczne, jest karkołomne niezależnie od tego, jaka jaskinia jest naszym więzieniem. Może być ona „Matrixem”, „Paradyzją”, „Truman Show”, systemem ideologicznym, religijnym lub politycznym. Jaskinią może być również „wnętrze” VR-owego headsetu, chociaż można je potraktować jako metaforę w obrębie innej metafory. Współczesne odczytanie metafory jaskini generuje także wątpliwości: a co, jeżeli jaskinia nie ma granic? Jeżeli jak matrioszka umieszczona jest w innej jaskini, a tamta w jeszcze innej i tak bez końca? A może gnozeologiczna wędrówka w rzeczywistości ma kształt pętli? Twórcy przenoszą tekst filozoficzny do VR i prezentują doświadczenie wymagające nie tylko wysiłku umysłowego, ale i fizycznego, żeby podkreślić przeżyciowy charakter filozofii.

Adam Żądło − artysta audiowizualny, absolwent Wydziału Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Wykładowca na WH AGH w Krakowie. Specjalizuje się w animacji, grach komputerowych, fotografii i filmie. W swojej twórczości łączy doświadczenie pracy na roli z wiedzą naukową i najnowszymi technologiami. Czynnie wspierał koła naukowe zajmujące się konstruowaniem cyborga i badaniem przestrzeni kosmicznej. Zwycięzca, finalista i uczestnik kilkudziesięciu międzynarodowych festiwali, konkursów i wystaw, m. in. Sony World Photography Awards, Smithsonian.com, Nikon Photo Contest, ADOBE ADAA, Sitges IFF.

Jowita Guja − filozofka i kulturoznawczyni, doktor habilitowana z zakresu Nauk o Kulturze i Religii. Zajmuje się badaniem rzeczywistości wirtualnej, antropologią filozoficzną i analizą kultury popularnej. Autorka książek „Soteriologia ateizmu jako nowa antropologia” i „Koncepcja wiary w Römerbrief Karla Bartha” oraz wielu artykułów podejmujących problemy filozofii klasycznej i współczesnej oraz analizę dyskursów kultury popularnej oraz wyobraźni futurystycznej. Pracuje w Katedrze Technologii Informacyjnych i Mediów na Wydziale Humanistycznym AGH, gdzie prowadzi zajęcia dydaktyczne między innymi z kognitywistyki, teorii kultury, literatury współczesnej oraz projektowania i wykorzystania technologii VR i AR. Odbyła stypendia i staże w Swansea University, Cambridge University, Leipzig Universität, Aalborg University oraz Carlos Universodad w Madrycie. Współzałożycielka Laboratorium Badań Rzeczywistości Wirtualnej EduVRLab na AGH w Krakowie. Od 2019 roku pełni funkcję jego kierowniczki.

 

Wiecej aktualności związanych z projektem i informacje o pokazach

Multiverse – instalacja VR oddająca wielowarwowość rzeczywistości

„Multiverse” jest interaktywną instalacją VR opartą na koncepcji wielowarstwowości świata. Doświadczenie rozpoczyna się w przestrzeni postsowieckiego krajobrazu osiedlowego, skąd wędrujemy m.in. poprzez mroczne krystaliczne korytarze, rozległe świetliste ogrody i lewitujące wokół nas gruzowiska. W warstwie tematycznej instalacja odnosi się do nostalgicznego rozpamiętywania przeszłości, nieskrępowanej radości dziecięcej wyobraźni oraz destrukcji, przynosi ambiwalentne refleksje na temat ludzkiej natury skłonnej do niszczenia. W medytacyjnej podróży towarzyszy nam tajemniczy obiekt, który trzymany w rękach ma również wirtualną reprezentację, łączącą oba światy. Nie tylko dopowiada nam historię odwiedzanych przestrzeni, ale wspiera w doświadczeniu również analizy i eksperymenty percepcyjne immersyjnego medium VR.

Robert Mleczko − absolwent filmu animowanego na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (dzisiejszy UAP) i łódzkiej PWSFTviT. Od 2001 pracuje jako autor zdjęć do filmów fabularnych i dokumentalnych oraz filmów z pogranicza sztuk wizualnych, w teatrze jako reżyser świateł, twórca projekcji wideo oraz autor scenografii. W Polsce współpracował z takimi artystami, jak Krzysztof Garbaczewski, Hubert Czerepok, Karolina Breguła, Monika Strzępka, Mariusz Grzegorzek, Grzegorz Jarzyna, Michał Borczuch, za granicą m.in. z The Wooster Group w Nowym Jorku. Filmy fabularne i dokumentalne ze zdjęciami jego autorstwa prezentowano na polskich i międzynarodowych festiwalach: 61. Berlinale, Nowych Horyzontach, 16 Sofia International Film Festival oraz 41. 35. i 30. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Od 2014 współtworzył z Hubertem Czerepokiem Katedrę Filmu Eksperymentalnego na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie, obecnie prowadzi tam Pracownię Filmu Imersyjnego i Doświadczeń VR.

Radomir Majewski − student Akademii Sztuki w Szczecinie na kierunku film eksperymentalny. Artysta interdyscyplinarny, działający głównie w nowych mediach.

Więcej aktualności związanych z projektem i informacje o pokazach. 

Endless VR segue – zmysłowy esej o tożsamościach w procesie

Od 2016 roku Wojciech Puś realizuje „Endless” − zmysłowe połączenie obrazu, światła i dźwięku, które tworzą poetycki esej-sen o tożsamościach w procesie. Praca przybierała zróżnicowane formy − od fabuły filmowej, po kinematograficzne performanse i swobodne sytuacje. Jej esencją jest nieformalna wspólnota performerów (z Chile, Francji, Meksyku, Polski i Ukrainy) o różnym pochodzeniu społecznym, tożsamości płciowej, narodowości czy statusie migracyjnym. Splot ich osobistych historii, razem z fragmentami utworów literackich, dzieł filmowych, pamiętników i zapisków snów, tworzy mozaikową osnowę, którą Puś sytuuje w kategoriach queerowej abstrakcji. Ta estetyczna utopia pociąga za sobą zmianę w myśleniu o transformacji płci, rozciągając doświadczenie przemiany na najbardziej uniwersalne, egzystencjalne doznanie jednostki.

Wojciech Puś w swoich pracach łączy estetykę eksperymentalnego filmu z elementami instalacji świetlnej i projekcji wideo, nadając im kinematograficzny charakter. Jego realizacje mają charakter instalacji przestrzennych, w których wykorzystuje ruchomy obraz, specyficzne rozwiązania świetlne i ścieżki dźwiękowe (często w formie winyli). Jego najnowsze realizacje to: serial „Queer Landscapes” (premiera na festiwalu Rencontres Internationales Paris/Berlin w Luwrze i Haus der Kulturen der Welt w Berlinie), „Nonrecognition”, „Pocałunek” − razem z Patem Dudkiem i Jerzym Taborem (Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni), „Endless – Music for Performers” − zapis improwizacji muzycznych wydanych przez Bocian Records, oraz seria kinematograficznych performansów: „Endless: Day as Days / Night as Nights” i „Wiatr nas łączy” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, kuratorowanych przez Natalię Sielewicz i Paula B. Preciado. Jest profesorem PWSFTviT na Wydziale Operatorskim.

 

Więcej o projekcie i aktualności związane z pokazami. 

Wish You Were Here – antydokument, który łamie zasady VR

 

VR daje obietnicę bycia „inside”, dąży się do stworzenia poczucia bycia „tam”, do możliwości wejścia w czyjeś życie, a nawet symulacji bycia kimś innym. To tak zwany immersive storytelling. Na ile naprawdę możemy popatrzeć czyimiś oczami i ile tak naprawdę jesteśmy gotowi zobaczyć i poczuć? Ile mamy w sobie empatii i gotowości na współodczuwanie?

W doświadczeniu poznajemy Anetę, która ma 36 lat i stwierdzonego raka piersi. Z okna jej domu widać sad orzechów włoskich, który powoli zamienia się w nowe osiedle bloków. „Wish You Were Here” to klasyczny film dokumentalny, który dzięki technice VR pozwala zajrzeć za kulisy powstawania filmu. Jest zarówno antydokumentem, jak i łamie zasady VR-u, pozbawiając widza iluzji intymnego obcowania z bohaterką.

Michał Stankiewicz − artysta sztuk performatywnych i wizualnych. Inspiruje się performansem, sztuką postkonceptualną, kognitywistyką, ale także magią i sztuką ludową. W projektowaniu doświadczeń szuka zdarzeń losowych oraz miejsc niedających się wyreżyserować. Brał udział w polskich i zagranicznych festiwalach, m.in. w Olimpiadzie Teatralnej w Indiach, AltoFestu w Neapolu, Performance Arcade w Nowej Zelandii, CAOS w Turynie, Biennale College Cinema VR w Wenecji. O swoich pracach lubi myśleć, jak o przygotowywaniu kolacji dla przyjaciół lub wspólnym wejściu do lodowatej rzeki.

Więcej o projekcie i aktualności związane z pokazami. 

Pilot 9/11 – opowieść o wychodzeniu z traumy

Doświadczenie „Pilot 9/11” przedstawia zdarzenia z 11 września 2001 roku z unikatowej perspektywy lotników wojskowych, którzy podążyli za porwanymi samolotami pasażerskimi, aby zapobiec tragedii. Ocena dokonana z ich punktu widzenia rzuca nowe światło na doskonale znane obrazy. Ciasny kokpit samolotu kontrastujący z bezkresną przestrzenią Nowego Jorku to idealne środowisko do rekreacji w technice VR. Choć znajdujemy się niemal w centrum wydarzeń, pozostajemy zamknięci w kokpicie, niczym bezsilni obserwatorzy. Jak zachować pełnię koncentracji i decyzyjności, słysząc rozpaczliwe prośby o ratunek i obserwując − bez możliwości udzielenia pomocy − horror scen rozgrywających się w odległości zaledwie kilkuset metrów? Jednak to, co stało się w World Trade Center nie jest, wbrew pozorom, głównym tematem pracy. „Pilot 9/11” to dwudziestominutowa opowieść o wychodzeniu z traumy − tej szerszej, narodowej i tej subiektywnej, osobistej.

Norman Leto (właśc. Łukasz Banach) − malarz, reżyser, artysta działający w obszarze nowych mediów. Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie w 2007 roku. W 2009 i 2010 roku ukończył autobiograficzną powieść „Sailor” oraz pełnometrażowy film pod tym samym tytułem. W 2012 roku Leto rozpoczął pracę nad „Photonem”, swoim drugim filmem pełnometrażowym, który miał premierę na międzynarodowych festiwalach filmów dokumentalnych CPH:DOX, Kopenhaga 2017 i HotDocs, Toronto 2017, a polską premierę na 17. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty w ramach konkursu głównego. W 2017 roku Leto rozpoczął pracę nad scenariuszem do nowego filmu „Pilot 9/11” o atakach terrorystycznych z 11 września, widzianym z unikatowej perspektywy prawdziwego pilota wojskowego, który starał się zapobiec tragedii.

Więcej o projekcie i aktualności związane z pokazami.