Krótka rozmowa między bratem i siostrą

Rodzeństwo filmowców przegląda stare taśmy, które nagrywali podczas wspólnych czterotygodniowych wakacji z ojcem. Co widzą? Egzotyczne krajobrazy. Czego nie widzą? Emigracji ojca, rozwodu, zwyczajnej dynamiki rodziny, kłótni. Twórcy spoglądają wstecz i negocjują opowiadanie historii z pamięcią, a „muzyka” i „geologia” stają się dwiema kotwicami, za pomocą których Pavloviciowie konstruują film. Muzyka staje się rodzajem krótkotrwałej pamięci afektywnej, podczas gdy geologia pozwala nam odczytywać długoterminowe, długotrwałe skamieliny naszej pamięci. Krótka rozmowa między bratem i siostrą, którzy zastanawiają się, kim byli i kim są.

Temra Pavlović – Urodzona w 1990 roku artystka, twórczyni filmów eksperymentalnych. Temra uzyskała tytuł licencjata w dziedzinie filmu i wideo w CalArts w Kalifornii oraz tytuł magistra w dziedzinie studiów nad mediami na Uniwersytecie w Amsterdamie. Jej prace były pokazywane w ramach wystaw indywidualnych i grupowych m.in. w galeriach Lodos w Meksyku, Kantine w Brukseli, Kevin Space w Wiedniu, 1857 w Oslo i Seventeen Gallery w Londynie. Otrzymała m.in. nagrodę Princess Grace Award dla absolwentów studiów filmowych w Nowym Jorku oraz stypendium dla młodych talentów od Mondriaan Fund w Amsterdamie. Od 2019 roku jest asystentką dyrektora KAMEN Artist Residency w Bośni i Hercegowinie.

Stefan Pavlović – Urodzony w 1989 roku reżyser i scenarzysta. Ukończył reżyserię filmową w Art Center College of Design w Los Angeles oraz studia filmowe w Holenderskiej Akademii Filmowej. Jego pierwszy film krótkometrażowy When the Dragon Came (2019) miał międzynarodową premierę na Krakowskim Festiwalu Filmowym i zdobył nagrodę dla najlepszego filmu na festiwalu w Szczecinie. Jego debiut fabularny Szukając koni (2021) miał premierę na Visions du Réel, gdzie zdobył nagrodę dla najlepszego filmu w konkursie Burning Lights. Film zdobył wiele nagród na prestiżowych międzynarodowych festiwalach. Stefan otrzymał nagrodę Prins Bernhard Documentary Prize.

Wanda – to miało być spełnienie marzenia…

Noc przed katastrofą siedziały przy ognisku rozprawiając o “Wandzie córce Wiślany obdarzonej nadnaturalną mocą” . Popłynęli na dwie łódki, każda przeładowana. Podobno rybacy ostrzegali, podobno dziewczęta bardzo chciały zobaczyć morze. Relacje świadków są niepełne, sprzeczne. Kolejność zdarzeń można odtworzyć w przybliżeniu. Wykorzystując zapis historyczny, przekształcamy go fabularnie. Bohaterkami czynimy 5 dziewcząt, które śledzimy od momentu wyjścia z rodzinnych domów do chwili tragedii, Esej przedstawia ostatnie dni przed wyprawą: dziewczęta wybierają spośród siebie “Wandę” (drużyna nosi imię legendarnej dziewicy). Wybrana będzie przywódczynią w danym dniu, ma władzę nad koleżankami , ale nocami poznajemy też ciemną stronę zabawy: być “Wandą” to też być utopioną, zszarganą. Eksplorujemy relacje młodych dziewczyn ze światem. Tym wewnętrznym(relacje między dziewczynami), i tym zewnętrznym :Strefa porządkowania:mundury harcerskie versus kolorowe sukienki ,halki ,włosy ,nieznośnie wymykające się męskiemu porządkowi świata czyli: militaryzacji, dyscyplinie, hierarchii, wojnie. Niedopatrzenie ze strony dorosłych, czy nieuświadomione pragnienia samobójcze ? To historia budowana na krawędzi jawy i snu. Historycznych faktów i legend o Wandzie jako figury przezwyciężenia popędowej triady śmierć-życie-śmierć. Świat dziewcząt nękany jest tajemnicą. Każda z nich w jakiś sposób jest “Wandą która, musiała popełnić samobójstwo lub jakieś inne siły doprowadziły ją do wycofania się z życia ,z rzeczywistości libidalnej. Elen vital – własnej seksualności. To Wanda jest lustrem na które dziewczęta projektują swoje wyobrażenie o kobiecości. Akcja filmu prowadzona jest w dwóch planach czasowych, w roku 1948 i współcześnie, wiek dziewcząt i ich wygląd się nie zmienia. Ta zmiana czasu, ale nie miejsca, pokazuje nam, że problemy jakie poruszamy są niezmiennie aktualne i dotyczą też współcześnie żyjących kobiet.

Anna Baumgart – Jest jedną z najbardziej cenionych polskich współczesnych artystek multimedialnych zajmujących się reżyserią, rzeźbą, instalacją, performansem, wideo, fotografią i tatuażem artystycznym. Jej twórczość zaliczana jest do nurtu sztuki krytycznej i feministycznej. Eksploruje tematy związane z kulturowymi wzorcami zachowań, społecznymi stereotypami i problemami współczesnych kobiet. Płynnie porusza się pomiędzy esejem, dokumentem, reportażem i konwencją teledysku. Prace Baumgart można znaleźć w kolekcjach, muzeach i galeriach sztuki na całym świecie.

Non duality

„Non duality” nawiązując do gatunku filmu oświatowego, w rytmicznych i asocjacyjnych montażach sensów, podejmuje tematykę leżącego u podwalin zachodniej kultury przekonania o odrębności „ja” oraz naturalizującej podziały funkcji samego języka. W filmie zderzone zostały ze sobą materiały archiwalne Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi oraz dokumentalny i osobisty zapis rozmowy z brytyjską psycholożką i terapeutką Haliną Pytlasińską, pracującą z kolektywną nieświadomością metodą social dreaming matrix.

Tomasz Węgorzewski – reżyser teatralny i scenarzysta. Absolwent Etnografii i Antropologii Kulturowej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz Reżyserii w Szkole Teatralnej w Krakowie. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2020 i 2016 roku. Koncentruje się na zagadnieniach związanych z tematyką pamięci i nostalgii, a także historią polskiego ruchu ezoterycznego w okresie międzywojennym. W swojej obecnej pracy teatralnej rozwija zainteresowania duchowością współczesnego społeczeństwa oraz historią psychologii i psychoanalizy.

Solaris Mon Amour – niezwykły dokument found footage inspirowany „Solaris” Stanisława Lema

Transowa, osobista opowieść o stracie, żałobie i pamięci. Film składa się z fragmentów 70 filmów wyprodukowanych przez Wytwórnię Filmów Oświatowych w Łodzi w latach 60. i pierwszych radiowych adaptacji „Solaris”. Lem zaczyna pisać „Solaris” w tym samym roku, w którym do kin trafia „Hiroshima Mon Amour” Resnaisa – mówi Kuba Mikurda – tak jak film Resnaisa, „Solaris” jest dla mnie fascynującym studium pamięci posttraumatycznej – wypartych wspomnień, które torują sobie drogę do świadomości i domagają się wypowiedzenia.

Kuba Mikurda – reżyser filmowy, badacz filmu, wykładowca w Szkole Filmowej w Łodzi. Pracował jako krytyk filmowy, dziennikarz i wydawca. W 2018 roku zrealizował swój debiut filmowy, pełnometrażowy dokument „Love Express. Zniknięcie Waleriana Borowczyka”, a w 2021 „Ucieczkę na Srebrny Glob” – nagrodzoną trzema nagrodami na festiwalu Millennium Docs Against Gravity, nagrodą Stowarzyszenia Filmowców Polskich na festiwalu „Człowiek w zagrożeniu” oraz nominowaną do Polskiej Nagrody Filmowej Orły 2022 w kategoriach najlepszy film dokumentalny i najlepszy montaż. Pracuje w Szkole Filmowej w Łodzi. Prowadzi podcast „Wersja reżyserska”.

PubLab

czytelnictwo jutra

Wierzymy, że publikacje webowe są przyszłością zarówno dla czytelnictwa jak i wizualnego alfabetyzmu. Dlatego Pracownia Narracji Interaktywnych vnLab od ponad dwóch lat pracuje nad zestawem narzędzi, które pozwoliłyby na tworzenie w pełnym tego słowa znaczeniu współczesnych publikacji cyfrowych. Widzimy wartość w łączeniu tradycyjnego modelu wiązania treści (nadawania im spójności przez wspólną ramę, wspólny “kadr”, jakim jest autonomiczna publikacja) z dostępnością, adresowalnością i hipertekstualnością Internetu.

PubLab jest próbą stworzenia nie tylko wydajnego, zielonego i przyszłościowego stosu technologicznego, ale także aktualnego, zmysłowego doświadczenia czytelniczego. Jest więc projektem w równej mierze technologicznym, co UX-owym. Wszystkie nasze projekty poddajemy testom, by sprawdzić, w jaki sposób proponowane przez nas rozwiązania oddziałują na odbiorców, czy wydają się dla nich czytelne, czy nie przeszkadzają w czytelniczej immersji. Kluczowa jest dla nas jakość projektu graficznego.

czym jest PubLab?

PubLab jest zestawem narzędzi – nie platformą – pozwlającym na tworzenie publikacji webowych zgodnie ze specyfikacją zaproponowaną przez Konsorcjum WWW (W3C).

czym są publikacje webowe?

Publikacja webowa jest zestawem treści zorganizowanych w całość, którą można odczytać za pośrednictwem standardowej przeglądarki internetowej.
W definicji W3C takie publikacje:

  • w pełni korzystają z możliwości Otwartej Platformy Webowej (Internetu)
  • mogą działać w trybie online i offline
  • mogą spełniać zasady dostępności
  • mogą być linkowane z innymi treściami w internecie
  • mogą być opatrywane komentarzami / adnotacjami

dlaczego publikacje webowe?

Dziś publikacja cyfrowa w utartej już formie e-booka (w formatach EPUB i pochodnych) różni się od strony internetowej – zarówno pod względem ideologicznym, jak i technologicznym. Podąża raczej za ideą książki jako przedmiotu, który można postawić na półce i który można kupić jako egzemplarz, raczej niż za ideami i możliwościami Otwartej Platformy Webowej. Z punktu widzenia branży wydawniczej ma to sens, ponieważ tylko nieznacznie zmienia sposób prowadzenia działalności, model bizesowy, ale z perspektywy zarówno osoby czytającej, jak i tworzącej publikacje, narzuca szereg poważnych ograniczeń:

  • e-booki wymagają oddzielnych aplikacji do czytania, dodatkowej warstwy pośredniczącej między osobą czytającą a treścią publikacji – jako taka osoba jesteś zmuszona do zbadania oferty dostępnych aplikacji tego typu i wybrać: która z nich jest najlepsza, która może synchronizować notatki na różnych urządzeniach (a niewiele z nich może), a po dokonaniu wyboru jesteś skutecznie zablokowana w aplikacji, którą wybrałaś (ponieważ nie ma sposobu na przeniesienie podkreśleń i notatek między aplikacjami). W dodatku aplikacje te często są nierozerwalnie związane z konkretym typem urządzeń (lub, co gorsza, z urządzeniami konkretnego producenta).
  • jako osoba tworząca publikacje nie masz żadnej kontroli nad doświadczeniem czytelniczym takich „książek”, ponieważ to aplikacja decyduje o doświadczeniu czytelniczym– w rezultacie wszystkie e-booki wyglądają tak samo, co jest frustrujące dla osób czytających (nuda!), a le także projektujących – dzisiejsza otwarta platforma webowa daje nam ogromną kontrolę nad typografią i układem treści, a więc swobodę projektowania.
  • e-booki nie mogą wykorzystać możliwości współczesnej sieci: treści audiowizualnych, zaawansowanych interakcji, niestandardowego dźwięku (np. funkcjonalności audiobooków).

czytanie jest doświadczeniem zmysłowym

Wszystkie osoby, które podkreślają, że ważne jest dla nich czytanie książki w jej papierowym wcieleniu, podkreśla zmysłowość doświadczenia czytelniczego. Zmysłowość ta jest związana z fakturą i zapachem papieru, krojem pisma, projektem graficznym, itd. Tego wszystkiego nie dostarczają nam współczesne e-booki.

Co więcej, czytanie dziś jest wielomodalne: czytamy – często tę samą treść – na różnych urządzeniach, w zależności od kontekstu: w autobusie czytamy na telefonie, w domu być może na tablecie, a w trakcie lektury oglądamy filmy pogłębiające kontekst czytanego fragmentu, podczas gdy w samochodzie przełączamy się na format audiobooka, itp. Powstaje pytanie nie tylko o to, jakie jest optymalne cyfrowe doświadczenie czytelnicze, ale także o to, jak zmienia się samo czytanie w wyniku wpływu Internetu.

Wyzwaniem jest znalezienie formy doświadczenia czytelniczego, które byłoby adekwatne dla współczesnych sposobów obcowania z treściami kultury. Te zaś są coraz bardziej zróżnicowane i w coraz mniejszym stopniu zależne od tekstu.

Właśnie dlatego Konsorcjum World Wide Web (W3C) definiuje publikacje webowe jako “wizję przyszłości publikacji cyfrowych”.

nasz stos technologiczny

  • nasze publikacje to progresywne aplikacje internetowe (PWA)
  • aplikacje te są w istocie statycznymi stronami internetowymi – składają się z czystego html + css, z dodatkiem javascript
  • na etapie przygotowania publikacji oddzielamy formę od treści: treść książki traktujemy jako jej kod źródłowy, który “kompilujemy” za pomocą naszych narzędzi do finalnej formy publikacji webowej
  • treść oznaczona językiem markdown jest naszym kodem źródłowym – pracujemy nad rozszerzeniem składni tego języka o elementy multimedialne (obrazki, slidery, galerie, wideo, obiekty, embedy)
  • korzystając z zewnętrznego API – Hypothesis – byliśmy w stanie dodać do naszego stosu funkcje adnotacji niezależne od urządzenia. Hypothesis nie jest jeszcze gotowe dla ogółu użytkowników, ale jest to najbardziej rozwinięte narzędzie do adnotacji w sieci dostępne obecnie na rynku

Konieczne jest nie tylko przestrzeganie wytycznych W3C czy świadomość istnienia podobnych projektów, ale przede wszystkim korzystanie z rozwijającej się infrastruktury wymiany metadanych, która jest niezbędna, aby ten nowy typ publikacji trafił do katalogów bibliotecznych i ich wyszukiwarek. Także nad tym aspektem publikacji webowych pracujemy. Tutaj kluczowym punktem odniesienia jest dla nas COPIM i jego projekty, takie jak system wymiany metadanych Thoth lub praca Open Book Collective. -> 🛫

nasze publikacje benchmarkowe

kolejne publikacje PubLab, a także eksperymentalne formy publikacyjne są w drodze!

kolektyw PubLab

W listopadzie i grudniu 2022 zorganizowaliśmy publiczne seminarium “Publikacje cyfrowe dziś” poświęcone publikacjom internetowym w think tanku Krytyki Politycznej w Warszawie.Z seminarium wyłonił się Kolektyw PubLab. Skontaktuj się z nami, jeśli jesteś zainteresowana!

Szkoła, świat – interaktywny dokument obserwacyjny

Sławek biega po polach z wykrywaczem metalu. Adam krzywą sztangą bije rekord Europy. Marzena w oborze siedzi na Facebooku. Do szkoły chodzą już tylko krowy. Gdzie? W Chlebiotkach.

Chlebiotki to wieś we wschodniej Polsce. Mieszka tu ledwie 60 osób. W niedzielę idą do kościoła, a w tygodniu robią swoje: pół wsi nie rozmawia z drugą połową. Domy obsadzone tujami, żeby odgrodzić się od sąsiadów. Wieczorem wszyscy siedzą w Internecie. I każdy za czymś tęskni.

Pośrodku wsi stoi pusty gmach. Kiedyś to była szkoła, zbudowana w czynie społecznym. Ale we wsi prawie nie ma już dzieci. Szkołę kupił więc Wojtek i ósmy rok próbuje zmienić w biznes. Na razie bez skutku.

„Szkoła, świat” to interaktywny dokument, oparty na obserwacji, irytacji i miłości. Każdemu z 8 bohaterów poświęcono osobny rozdział. Narrację prowadzi dźwięk – główne narzędzie immersji. Reżyserka filmu wychowała się w Chlebiotkach. Wróciła po 20 latach, odszukać ślady przeszłości. Znalazła cały kompletny świat. O tym jest ta historia.

Iga Łapińska – reżyserka. Zajmuje się dokumentem, historią mówioną, redakcją i autopromocją w telewizyjnych kanałach filmowych. Chciała zostać naukowczynią, dlatego studiowała filologię polską i filmoznawstwo, jednak od teorii zdecydowanie woli praktykę. Dla kanału telewizyjnego Stopklatka wymyśliła i zrealizowała programy o kinie takie jak „Prywatna historia kina”, „100 kultowych filmów”, „Ja tu tylko oglądam” oraz „8 i pół filmu”. Wyreżyserowała 6-częściowy dokument internetowy „Krótki kurs kultury romskiej”. Z Ewą Jarosz wymyśliła instagramowy serial edukacyjny dla młodzieży pt. „Nina_innahistoria” – o nastolatce w polsko-żydowskim miasteczku przed II wojną światową (główna nagroda w hackatonie filmowym Ośrodka KARTA; projekt dotąd niezrealizowany). Do piętnastego roku życia mieszkała w Chlebiotkach, małej wsi na Podlasiu. Opowiada o niej w dokumencie „Szkoła, świat”, który jest jej interaktywnym debiutem.

Ewa Jarosz – menedżerka projektów, historyczka, judaistka, aktywistka związana z ruchem kooperatyw spożywczych. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, University of Southampton i WSE im. ks. Józefa Tischnera. Entuzjastka i praktyczka społecznościowego zarządzania dobrami wspólnymi, zainteresowana historią oddolnych czynów społecznych w okresie PRL. W projekcie „Szkoła, świat” współtworzyła koncepcję, narrację interaktywną, warstwę archiwalną i redakcję.

 

Finansowane ze środków Ministerstwa Edukacji i Nauki na podstawie umowy nr 023/RID/2018/19 z dnia 18 stycznia 2019 o grancie dla Laboratorium Narracji Wizualnych vnLab w kwocie 11 865 100 zł.  Kwota dofinansowania projektu “Szkoła, świat”: 50 000 zł.

In Side – lalkowa animacja stereoskopowa 3D

In Side to krótkometrażowy film lalkowy realizowany w technice stereoskopowej. Opowiada historię Jana, uwięzionego w świecie własnych ograniczeń. Dopiero abstrakcyjny świat labiryntu, do którego trafia w wyniku enigmatycznych zdarzeń, zmusza go do prawdziwej konfrontacji ze sobą, co staje się zalążkiem nowego, prawdziwego życia.

Pracownia S3D eksploruje technologię S3D i niesamowity potencjał stereoskopii, znajdując w medium nowe standardy artystyczne. Film poza unikalną precyzją w rejestracji ujęć 3D zgłębia też zagadnienia dotąd nie podnoszone w filmach 3D, m.in: użycie obiektywów shift – tilt, fotografowanie przez obiekty zniekształcające, możliwości maksymalnego przyspieszenia montażu w zachowaniu troski o percepcję widzów i wiele innych.

Piotr Matysiak – kierownik Pracowni S3D. Absolwent geografii. Przygodę z filmem rozpoczynał w 2006 roku jako reżyser filmu „53:15 Berek”. W 2014 ukończył Sztukę operatorską na PWSFTviT w Łodzi. W czasie studiów zrealizował kilkanaście etiud. Obecnie kończy studia doktoranckie na tej samej uczelni. Reżyser i operator obrazu filmów fabularnych, dokumentalnych, animacji, realizator kilkudziesięciu reklam i programów telewizyjnych. Licencjonowany płetwonurek i autor zdjęć podwodnych. Jego pasją jest animacja poklatkowa. Jest współtwórcą Laboratorium Narracji Wizualnych, w ramach którego prowadzi Pracownię S3D. Jest autorem zdjęć do filmu In Side oraz operatorem obrazu w projekcie Pracownia S3D.

Anita Kwiatkowska – ur. w 1896 w Krakowie. Absolwentka psychologii na Uniwersytecie Warszawskim oraz animacji w Szkole Filmowej w Łodzi, doktorantka w Szkole Filmowej w Łodzi; w swoich filmach krótkometrażowych nowatorsko podchodzi do tradycyjnych technik animacji, tworząc hipnotyzujące, poetyckie światy. Jej filmy zdobyły liczne nagrody na międzynarodowych festiwalach filmowych, w tym na prestiżowym festiwalu Annecy. Współzałożycielka LeLe Production.

Zespół filmu In Side

In Side będzie miał premierę w 2023 roku.

Więcej aktualności związanych z projektem i informacje o pokazach.

Sumy częściowe – pierwsza realizacja Pracowni Eseju Filmowego vnLab

„Sumy częsciowe” (Subtotals / Majmouan) Mohammadrezy Farzada ze scenariuszem inspirowanym opowiadaniem Gregory’ego Burnhama pod tym samym tytułem i “Autoportretem” Edouarda Leve’go, jest osadzoną w liczbach medytacją nad niepewnością życia, w którym nie da się odnaleźć żadnych gwarancji. To poetycki esej filmowy, który dotyka głęboko humanistycznej esencji istnienia. 15-minutowy utwór składa się ze zmontowanych nagrań domowych, zapisanych na taśmie 8mm scen z życia irańskiego społeczeństwa. Na ich tle, głęboki głos snuje swoją wyliczankę, podsumowując kategorie zdarzeń niczym tabele w arkuszu kalkulacyjnym. Matematyczna precyzja stoi w głębokim kontraście z okiem kamery, która w intymny sposób dryfuje pomiędzy scenami wyrwanymi z domowych archiwów, podkreślając upływ czasu i wpisane w niego przemijanie. Kontrastując doświadczenia i przeżycia z podsumowującymi je cyframi, reżyser uwypukla wszystko to, co nieuchwytne i nieopisywalne, a co stanowi treść codzienności.

Światowa premiera eseju odbyła się na MFF Berlinale 2022 w ramach prestiżowej sekcji Forum Expanded, a polska premiera na festiwalu Millenium Docs Against Gravity. Esej filmowy zdobył nagrodę Golden Apricot na Yerevan International Film Festival.

Mohammadreza Farzad urodził się w 1978 roku w Teheranie. Swoją karierę twórczą rozpoczynał jako poeta i tłumacz literacki. Jako dokumentalista zadebiutował filmem „Into Thin Air”, następnie zrealizował „Blames and Flames”. Obydwa miały premiery na Berlinale w sekcji Forum Expanded, w ramach której pokazywany będzie również „Subtotals”. Farzad był doktorantem w Film Factory prowadzonej przez legendarnego węgierskiego reżysera Bélę Tarra. Jego kolejne dzieła miały premiery na kilkudziesięciu krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych i zdobyły liczne nagrody. Obecnie pracuje nad swoim pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym.

Więcej informacji i aktualności związane z pokazami.

Self – zrozumienie inności

Jak czuje się osoba chora psychicznie? Jak postrzega świat? A może podział na osoby zdrowe i chore psychicznie w ogóle nie istnieje? Dla twórców projektu zainteresowanie tworzeniem obrazu fotograficznego i filmowego od lat idzie w parze z próbą zrozumienia i otwartością na świat zagadnień psychiki.

„Self”, z założenia, ma być dla widza silnym i zapadającym w pamięć doświadczeniem immersyjnym. Z doświadczenia, które pojmowane jest jako przeżycie, wynika zrozumienie inności. Zrozumienie natomiast tworzy tolerancję. Bodźce wizualne i dźwiękowe tego projektu to jedynie ścieżka, narzędzie do wygenerowania u odbiorcy emocji zbliżonych do stanu osób dotkniętych chorobami psychicznymi. Twórcom zależy na wywołaniu u widza stanu kontemplacji, melancholii i współodczuwania. „Self” porusza wyjątkowo delikatny temat, dlatego od początku tworzony jest przy udziale osób na co dzień zajmujących się zdrowiem psychicznym.

Koncepcja opowieści „Self” bazuje na strukturze mozaiki. Przedstawione historie są wspomnieniami z różnych etapów procesu zdrowienia byłych pacjentów, a ich realne sylwetki osadzone są w minimalistycznym środowisku 3D. Retrospekcje materializują się w postaci komentarzy voice–over, a zastosowanie dźwięku ambisonicznego eksponuje właściwości kategorii, którą jest cinematic VR.

Patryk Jordanowicz – operator, reżyser. Studiował Filmoznawstwo na UJ i Realizację Obrazu Filmowego, Telewizyjnego i Fotografię na WRiTV UŚ. Autor zdjęć do wielu filmów dokumentalnych i fabularnych, ma za sobą setki godzin pracy przy serialach telewizyjnych, reklamach, teledyskach. W 2016 roku wraz z reżyserem Jackiem Nagłowskim zrealizował jeden z pierwszych w Europie teledysków 3D VR w technice live action / CG dla zespołu Loa Frida. W kolejnych latach był autorem zdjęć do docenionych doświadczeń VR, są to m. in.: dokument muzyczny „Smolik/ Kev Fox on the road” w reż. Pawła Orwata i adaptacja VR spektaklu teatralnego „Biesy” w reż. Natalii Korczakowskiej i adaptacji VR Jacka Nagłowskiego. W 2019 w ramach Biennale College Cinema jako współreżyser i autor zdjęć zrealizował z Jackiem Nagłowskim doświadczenie VR „Szepty”, które miało swoją premierę na Biennale w Wenecji oraz zdobyło Nagrodę Specjalną na festiwalu Cinergia za najlepszy polski VR w kategorii dokument. „Szepty” otrzymały również Nagrodę Specjalną Organizatorów na Lubelskim Festiwalu Filmowym oraz Open Frame Award na goEast Film Festiwal 2020.

Tadeusz Chudy – operator kamery, fotograf. Studiował filozofię i teorię filmu na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz realizację obrazu filmowego, telewizyjnego i fotografię na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego.

Close – zanurzenie się w tańcu jiutamai

„Close” to próba skonfrontowania się z niejednoznaczną pozycją współcześnie uprawianego, tradycyjnego japońskiego tańca jiutamai. Japońska tancerka funkcjonuje na Zachodzie jako obiekt wizualny, pozbawiony podmiotowości, zamknięty w orientalizujących kategoriach wyznaczanych nie tylko przez spojrzenie mężczyzny, ale również przez spojrzenie Białego. Przez wytworzenie efektu intymnej bliskości oraz oddanie tancerce / bohaterce tańca głosu, za pomocą którego intymne zwierzenie i ukryta w tańcu trauma całych pokoleń kobiet będzie mogła zostać wypowiedziana wprost, Hana Umeda podejmuje próbę odzyskania zarówno dla siebie, jak dla całej wielopokoleniowej wspólnoty tancerek jiutamai, sprawczość i podmiotowość. Nieme zwierzenie, jakim jest taniec jiutamai, to zarazem środek radzenia sobie z traumą, jak i knebel założony na usta; środek własnej ekspresji i represji ze strony patriarchalnego społeczeństwa.

Hana Umeda / Sada Hanasaki − performerka, tancerka, natori w szkole jiutamai Hanasaki-ryu. W 2020 roku jako pierwsza osoba spoza Japonii została oficjalnie przyjęta do rodowej szkoły jiutamai Hanasaki-ryu i otrzymała uprawnienia do pielęgnowania i dalszego przekazywania tradycji japońskiego tańca tradycyjnego. Uczennica mistrzyni Hanasaki Tokijyo, głowy szkoły Hanasaki-ryu w Tokio, kulturoznawczyni. W 2018 roku zadebiutowała jako reżyserka i choreografka spektaklem „SadaYakko” prezentowanym w Komunie Warszawa. W pracy artystycznej interesuje ją zarówno zgłębianie i przedłużanie tradycji tańca jiutamai, jak i przetwarzanie i dekonstrukcja tej tradycji w poszukiwaniu nowych form wyrazu. Jako tancerka, performerka i współchoreografka pracowała m.in. z Martą Ziółek, Katarzyną Wolińską i Jadwigą Rodowicz-Czechowską.

Dr Dorota Sosnowska − adiunktka w Zakładzie Teatru i Widowisk Instytutu Kultury Polskiej UW; Wiceprezeska Fundacji Propaganda prowadzącej warszawską galerię Propaganda (współorganizatora Warsaw Gallery Weekend). W pracy badawczej zajmuje się historią i teorią teatru i performansu, łącząc zainteresowanie teatrem i sztukami wizualnymi. Jest autorką książki Królowe PRL. Sceniczne wizerunki Ireny Eichlerówny, Elżbiety Barszczewskiej i Niny Andrycz jako modele kobiecości (WUW 2014). Jest redaktorką pisma „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej”.