W ostatni weekend jeden z projektów Pracowni VR/AR vnLab miał nieoficjalny, przedpremierowy sneak peek podczas VRDays Europe na Immersive Tech Week w Rotterdamie. To jedna z największych w Europie konferencji poświęcona XR. Projekt był prezentowany w sekcji najbardziej nowatorskich doświadczeń XR ostatniego roku.
Dziękujemy Instytututowi Adama Mickiewicza za pomoc w zorganizowaniu pokazu.
Partnerzy: vnLab, IAM, VRDays, Showtime VR
Zapraszamy na polską premierę VR Self Patryka Jordanowicza i Tadeusza Chudego podczas festiwalu Immersion Festival w Warszawie 11-12 grudnia.
Jak czuje się osoba chora psychicznie? Jak postrzega świat? A może podział na osoby zdrowe i chore psychicznie w ogóle nie istnieje? Dla twórców projektu zainteresowanie tworzeniem obrazu fotograficznego i filmowego od lat idzie w parze z próbą zrozumienia i otwartością na świat zagadnień psychiki.
„Self”, z założenia, ma być dla widza silnym i zapadającym w pamięć doświadczeniem immersyjnym. Z doświadczenia, które pojmowane jest jako przeżycie, wynika zrozumienie inności. Zrozumienie natomiast tworzy tolerancję. Bodźce wizualne i dźwiękowe tego projektu to jedynie ścieżka, narzędzie do wygenerowania u odbiorcy emocji zbliżonych do stanu osób dotkniętych chorobami psychicznymi. Twórcom zależy na wywołaniu u widza stanu kontemplacji, melancholii i współodczuwania. „Self” porusza wyjątkowo delikatny temat, dlatego od początku tworzony jest przy udziale osób na co dzień zajmujących się zdrowiem psychicznym.
Koncepcja opowieści „Self” bazuje na strukturze mozaiki. Przedstawione historie są wspomnieniami z różnych etapów procesu zdrowienia byłych pacjentów, a ich realne sylwetki osadzone są w minimalistycznym środowisku 3D. Retrospekcje materializują się w postaci komentarzy voice–over, a zastosowanie dźwięku ambisonicznego eksponuje właściwości kategorii, którą jest cinematic VR.
Wystawa doświadczeń VR oraz seanse w kinie VR w ramach przeglądu festiwalowego odbywają się w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie w dniach 11–12 grudnia 2022 w godz. 10.00 – 19.00.
Wstęp bezpłatny.
Więcej informacji na stronie festiwalu.
Zapraszamy na pokaz VR Deep Dive na Lubelskim Festiwalu Filmowym oraz panel „Narracje przyszłości”.
24.11
16:00-18:15
Deep Dive, reż. Miłosz Hermanowicz (Polska) 2020, 17’
Magda, młoda kobieta, zgubiła się nad dzikiem brzegiem rzeki. Jej obawy i nadzieje mieszają się z rzeczywistością. W surrealistycznym środowisku walczy o uratowanie swojego dziecka i mierzy się z najbardziej bolesną stratą swojego życia.
Wstęp na pokaz jest wolny, po wcześniejszym zapisie.
Miłosz Harmanowicz – reżyser doświadczenia Deep Dive i Marcin Grembowicz – scenarzysta, wezmą udział w panelu „Narracje Przyszłości” dotykającego zagadnień nowych form i ich potencjału rozwoju.
18:30-20:00
Goście:
Miłosz Hermanowicz – montażysta filmowy i reżyser. Autor doświadczeń „Po apokalipsie” i „Deep Dive”. Zajmuje się obrazem 360° i obrazem stereoskopowym. Wychodząc ze swojej praktyki, rozwinął koncepcję natywnej narracji dla paradygmatu immersyjnego.
Marcin Grembowicz – scenarzysta, w tym m.in. serialu „Dziewczyny ze Lwowa” oraz doświadczenia VR „Deep Dive”. Członek Gildii Scenarzystów Polskich.
Marcin Magiera – autor zdjęć filmowych specjalizujący się w filmach 360° i VR. Odpowiada za zdjęcia do filmów „Kartka z Powstania” i „Wiktoria 1920” w reż. Tomasza Dobosza oraz „Debiutant” w reż. Bartosza Kruhlika.
Moderator: prof. UMCS Radosław Bomba – badacz, nauczyciel akademicki, animator kultury cyfrowej.
Wstęp wolny.
Więcej informacji na stronie festiwalu.
W tym tygodniu jesteśmy w Budapeszcie, z naszymi utworami VR oraz prezentacją na temat wirtualnej rzeczywistości.
W dniach 9-12.11 na wystawie Vektor VR Section w ramach Verzio International Human Rights Documentary Film Festival zaprezentujemy tegoroczne projekty z Pracowni VR: „Control Negative” Moniki Masłoń i dwa utwory work-in-progress, nad którymi pracujemy „Wish You Were Here” Michała Stankiewicza i „I, Habitat” Poli Borkiewicz.
Pola Borkiewicz, kierowniczka Pracowni VR/AR vnLab i Piotr Maj wystąpią na konferencji ZIP-Scene, której jesteśmy partnerem z panelem „Sound design strategies implemented in interactive speculative environments to support the experience of feeling safe and co-regulation”
Więcej informacji:
Organizatorzy
Współorganizatorzy:
Finansowanie:
Jak czuje się osoba chora psychicznie? Jak postrzega świat? A może podział na osoby zdrowe i chore psychicznie w ogóle nie istnieje? Dla twórców projektu zainteresowanie tworzeniem obrazu fotograficznego i filmowego od lat idzie w parze z próbą zrozumienia i otwartością na świat zagadnień psychiki.
„Self”, z założenia, ma być dla widza silnym i zapadającym w pamięć doświadczeniem immersyjnym. Z doświadczenia, które pojmowane jest jako przeżycie, wynika zrozumienie inności. Zrozumienie natomiast tworzy tolerancję. Bodźce wizualne i dźwiękowe tego projektu to jedynie ścieżka, narzędzie do wygenerowania u odbiorcy emocji zbliżonych do stanu osób dotkniętych chorobami psychicznymi. Twórcom zależy na wywołaniu u widza stanu kontemplacji, melancholii i współodczuwania. „Self” porusza wyjątkowo delikatny temat, dlatego od początku tworzony jest przy udziale osób na co dzień zajmujących się zdrowiem psychicznym.
Koncepcja opowieści „Self” bazuje na strukturze mozaiki. Przedstawione historie są wspomnieniami z różnych etapów procesu zdrowienia byłych pacjentów, a ich realne sylwetki osadzone są w minimalistycznym środowisku 3D. Retrospekcje materializują się w postaci komentarzy voice–over, a zastosowanie dźwięku ambisonicznego eksponuje właściwości kategorii, którą jest cinematic VR.
Patryk Jordanowicz – operator, reżyser. Studiował Filmoznawstwo na UJ i Realizację Obrazu Filmowego, Telewizyjnego i Fotografię na WRiTV UŚ. Autor zdjęć do wielu filmów dokumentalnych i fabularnych, ma za sobą setki godzin pracy przy serialach telewizyjnych, reklamach, teledyskach. W 2016 roku wraz z reżyserem Jackiem Nagłowskim zrealizował jeden z pierwszych w Europie teledysków 3D VR w technice live action / CG dla zespołu Loa Frida. W kolejnych latach był autorem zdjęć do docenionych doświadczeń VR, są to m. in.: dokument muzyczny „Smolik/ Kev Fox on the road” w reż. Pawła Orwata i adaptacja VR spektaklu teatralnego „Biesy” w reż. Natalii Korczakowskiej i adaptacji VR Jacka Nagłowskiego. W 2019 w ramach Biennale College Cinema jako współreżyser i autor zdjęć zrealizował z Jackiem Nagłowskim doświadczenie VR „Szepty”, które miało swoją premierę na Biennale w Wenecji oraz zdobyło Nagrodę Specjalną na festiwalu Cinergia za najlepszy polski VR w kategorii dokument. „Szepty” otrzymały również Nagrodę Specjalną Organizatorów na Lubelskim Festiwalu Filmowym oraz Open Frame Award na goEast Film Festiwal 2020.
Tadeusz Chudy – operator kamery, fotograf. Studiował filozofię i teorię filmu na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz realizację obrazu filmowego, telewizyjnego i fotografię na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego.
Więcej aktualności związanych z projektem i informacje o pokazach.
„Przestrzeń zamknięta” to próba skonfrontowania się z niejednoznaczną pozycją współcześnie uprawianego, tradycyjnego japońskiego tańca jiutamai. Japońska tancerka funkcjonuje na Zachodzie jako obiekt wizualny, pozbawiony podmiotowości, zamknięty w orientalizujących kategoriach wyznaczanych nie tylko przez spojrzenie mężczyzny, ale również przez spojrzenie Białego. Przez wytworzenie efektu intymnej bliskości oraz oddanie tancerce / bohaterce tańca głosu, za pomocą którego intymne zwierzenie i ukryta w tańcu trauma całych pokoleń kobiet będzie mogła zostać wypowiedziana wprost, Hana Umeda podejmuje próbę odzyskania zarówno dla siebie, jak dla całej wielopokoleniowej wspólnoty tancerek jiutamai, sprawczość i podmiotowość. Nieme zwierzenie, jakim jest taniec jiutamai, to zarazem środek radzenia sobie z traumą, jak i knebel założony na usta; środek własnej ekspresji i represji ze strony patriarchalnego społeczeństwa.
Hana Umeda / Sada Hanasaki − performerka, tancerka, natori w szkole jiutamai Hanasaki-ryu. W 2020 roku jako pierwsza osoba spoza Japonii została oficjalnie przyjęta do rodowej szkoły jiutamai Hanasaki-ryu i otrzymała uprawnienia do pielęgnowania i dalszego przekazywania tradycji japońskiego tańca tradycyjnego. Uczennica mistrzyni Hanasaki Tokijyo, głowy szkoły Hanasaki-ryu w Tokio, kulturoznawczyni. W 2018 roku zadebiutowała jako reżyserka i choreografka spektaklem „SadaYakko” prezentowanym w Komunie Warszawa. W pracy artystycznej interesuje ją zarówno zgłębianie i przedłużanie tradycji tańca jiutamai, jak i przetwarzanie i dekonstrukcja tej tradycji w poszukiwaniu nowych form wyrazu. Jako tancerka, performerka i współchoreografka pracowała m.in. z Martą Ziółek, Katarzyną Wolińską i Jadwigą Rodowicz-Czechowską.
Dr Dorota Sosnowska − adiunktka w Zakładzie Teatru i Widowisk Instytutu Kultury Polskiej UW; Wiceprezeska Fundacji Propaganda prowadzącej warszawską galerię Propaganda (współorganizatora Warsaw Gallery Weekend). W pracy badawczej zajmuje się historią i teorią teatru i performansu, łącząc zainteresowanie teatrem i sztukami wizualnymi. Jest autorką książki Królowe PRL. Sceniczne wizerunki Ireny Eichlerówny, Elżbiety Barszczewskiej i Niny Andrycz jako modele kobiecości (WUW 2014). Jest redaktorką pisma „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej”.
„Jaskinia” jest interaktywną adaptacją Platońskiej metafory, zachowuje wymowę pierwowzoru, ale osadza go w nowym kontekście. Istotą obrazu jaskini jest zaburzenie oczywistości − to, co znane i powszechnie respektowane, okazuje się fałszem. Chociaż Platon umieszcza opowieść o jaskini w kontekście własnej ontologii, sama metafora ma charakter uniwersalny. Wyrwanie z tego, co swojskie i bezpieczne, jest karkołomne niezależnie od tego, jaka jaskinia jest naszym więzieniem. Może być ona „Matrixem”, „Paradyzją”, „Truman Show”, systemem ideologicznym, religijnym lub politycznym. Jaskinią może być również „wnętrze” VR-owego headsetu, chociaż można je potraktować jako metaforę w obrębie innej metafory. Współczesne odczytanie metafory jaskini generuje także wątpliwości: a co, jeżeli jaskinia nie ma granic? Jeżeli jak matrioszka umieszczona jest w innej jaskini, a tamta w jeszcze innej i tak bez końca? A może gnozeologiczna wędrówka w rzeczywistości ma kształt pętli? Twórcy przenoszą tekst filozoficzny do VR i prezentują doświadczenie wymagające nie tylko wysiłku umysłowego, ale i fizycznego, żeby podkreślić przeżyciowy charakter filozofii.
Adam Żądło − artysta audiowizualny, absolwent Wydziału Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Wykładowca na WH AGH w Krakowie. Specjalizuje się w animacji, grach komputerowych, fotografii i filmie. W swojej twórczości łączy doświadczenie pracy na roli z wiedzą naukową i najnowszymi technologiami. Czynnie wspierał koła naukowe zajmujące się konstruowaniem cyborga i badaniem przestrzeni kosmicznej. Zwycięzca, finalista i uczestnik kilkudziesięciu międzynarodowych festiwali, konkursów i wystaw, m. in. Sony World Photography Awards, Smithsonian.com, Nikon Photo Contest, ADOBE ADAA, Sitges IFF.
Jowita Guja − filozofka i kulturoznawczyni, doktor habilitowana z zakresu Nauk o Kulturze i Religii. Zajmuje się badaniem rzeczywistości wirtualnej, antropologią filozoficzną i analizą kultury popularnej. Autorka książek „Soteriologia ateizmu jako nowa antropologia” i „Koncepcja wiary w Römerbrief Karla Bartha” oraz wielu artykułów podejmujących problemy filozofii klasycznej i współczesnej oraz analizę dyskursów kultury popularnej oraz wyobraźni futurystycznej. Pracuje w Katedrze Technologii Informacyjnych i Mediów na Wydziale Humanistycznym AGH, gdzie prowadzi zajęcia dydaktyczne między innymi z kognitywistyki, teorii kultury, literatury współczesnej oraz projektowania i wykorzystania technologii VR i AR. Odbyła stypendia i staże w Swansea University, Cambridge University, Leipzig Universität, Aalborg University oraz Carlos Universodad w Madrycie. Współzałożycielka Laboratorium Badań Rzeczywistości Wirtualnej EduVRLab na AGH w Krakowie. Od 2019 roku pełni funkcję jego kierowniczki.
Wiecej aktualności związanych z projektem i informacje o pokazach
„Multiverse” jest interaktywną instalacją VR opartą na koncepcji wielowarstwowości świata. Doświadczenie rozpoczyna się w przestrzeni postsowieckiego krajobrazu osiedlowego, skąd wędrujemy m.in. poprzez mroczne krystaliczne korytarze, rozległe świetliste ogrody i lewitujące wokół nas gruzowiska. W warstwie tematycznej instalacja odnosi się do nostalgicznego rozpamiętywania przeszłości, nieskrępowanej radości dziecięcej wyobraźni oraz destrukcji, przynosi ambiwalentne refleksje na temat ludzkiej natury skłonnej do niszczenia. W medytacyjnej podróży towarzyszy nam tajemniczy obiekt, który trzymany w rękach ma również wirtualną reprezentację, łączącą oba światy. Nie tylko dopowiada nam historię odwiedzanych przestrzeni, ale wspiera w doświadczeniu również analizy i eksperymenty percepcyjne immersyjnego medium VR.
Robert Mleczko − absolwent filmu animowanego na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (dzisiejszy UAP) i łódzkiej PWSFTviT. Od 2001 pracuje jako autor zdjęć do filmów fabularnych i dokumentalnych oraz filmów z pogranicza sztuk wizualnych, w teatrze jako reżyser świateł, twórca projekcji wideo oraz autor scenografii. W Polsce współpracował z takimi artystami, jak Krzysztof Garbaczewski, Hubert Czerepok, Karolina Breguła, Monika Strzępka, Mariusz Grzegorzek, Grzegorz Jarzyna, Michał Borczuch, za granicą m.in. z The Wooster Group w Nowym Jorku. Filmy fabularne i dokumentalne ze zdjęciami jego autorstwa prezentowano na polskich i międzynarodowych festiwalach: 61. Berlinale, Nowych Horyzontach, 16 Sofia International Film Festival oraz 41. 35. i 30. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Od 2014 współtworzył z Hubertem Czerepokiem Katedrę Filmu Eksperymentalnego na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie, obecnie prowadzi tam Pracownię Filmu Imersyjnego i Doświadczeń VR.
Radomir Majewski − student Akademii Sztuki w Szczecinie na kierunku film eksperymentalny. Artysta interdyscyplinarny, działający głównie w nowych mediach.
Więcej aktualności związanych z projektem i informacje o pokazach.
Od 2016 roku Wojciech Puś realizuje „Endless” − zmysłowe połączenie obrazu, światła i dźwięku, które tworzą poetycki esej-sen o tożsamościach w procesie. Praca przybierała zróżnicowane formy − od fabuły filmowej, po kinematograficzne performanse i swobodne sytuacje. Jej esencją jest nieformalna wspólnota performerów (z Chile, Francji, Meksyku, Polski i Ukrainy) o różnym pochodzeniu społecznym, tożsamości płciowej, narodowości czy statusie migracyjnym. Splot ich osobistych historii, razem z fragmentami utworów literackich, dzieł filmowych, pamiętników i zapisków snów, tworzy mozaikową osnowę, którą Puś sytuuje w kategoriach queerowej abstrakcji. Ta estetyczna utopia pociąga za sobą zmianę w myśleniu o transformacji płci, rozciągając doświadczenie przemiany na najbardziej uniwersalne, egzystencjalne doznanie jednostki.
Wojciech Puś w swoich pracach łączy estetykę eksperymentalnego filmu z elementami instalacji świetlnej i projekcji wideo, nadając im kinematograficzny charakter. Jego realizacje mają charakter instalacji przestrzennych, w których wykorzystuje ruchomy obraz, specyficzne rozwiązania świetlne i ścieżki dźwiękowe (często w formie winyli). Jego najnowsze realizacje to: serial „Queer Landscapes” (premiera na festiwalu Rencontres Internationales Paris/Berlin w Luwrze i Haus der Kulturen der Welt w Berlinie), „Nonrecognition”, „Pocałunek” − razem z Patem Dudkiem i Jerzym Taborem (Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni), „Endless – Music for Performers” − zapis improwizacji muzycznych wydanych przez Bocian Records, oraz seria kinematograficznych performansów: „Endless: Day as Days / Night as Nights” i „Wiatr nas łączy” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, kuratorowanych przez Natalię Sielewicz i Paula B. Preciado. Jest profesorem PWSFTviT na Wydziale Operatorskim.
VR daje obietnicę bycia „inside”, dąży się do stworzenia poczucia bycia „tam”, do możliwości wejścia w czyjeś życie, a nawet symulacji bycia kimś innym. To tak zwany immersive storytelling. Na ile naprawdę możemy popatrzeć czyimiś oczami i ile tak naprawdę jesteśmy gotowi zobaczyć i poczuć? Ile mamy w sobie empatii i gotowości na współodczuwanie?
W doświadczeniu poznajemy Anetę, która ma 36 lat i stwierdzonego raka piersi. Z okna jej domu widać sad orzechów włoskich, który powoli zamienia się w nowe osiedle bloków. „Wish You Were Here” to klasyczny film dokumentalny, który dzięki technice VR pozwala zajrzeć za kulisy powstawania filmu. Jest zarówno antydokumentem, jak i łamie zasady VR-u, pozbawiając widza iluzji intymnego obcowania z bohaterką.
Michał Stankiewicz − artysta sztuk performatywnych i wizualnych. Inspiruje się performansem, sztuką postkonceptualną, kognitywistyką, ale także magią i sztuką ludową. W projektowaniu doświadczeń szuka zdarzeń losowych oraz miejsc niedających się wyreżyserować. Brał udział w polskich i zagranicznych festiwalach, m.in. w Olimpiadzie Teatralnej w Indiach, AltoFestu w Neapolu, Performance Arcade w Nowej Zelandii, CAOS w Turynie, Biennale College Cinema VR w Wenecji. O swoich pracach lubi myśleć, jak o przygotowywaniu kolacji dla przyjaciół lub wspólnym wejściu do lodowatej rzeki.
